موانع برقراری ارتباط مناسب پرستار با بیمار در بیمارستان های آموزشی شهر سبزوار

مقدمه :درمانگران و به ویژه پرستاران که مدت زمان زیادی را با بیمار سپری می کنند مکرراً نیازمند به برقراری ارتباط با بیمار می شوند، با این حال، بسیاری از پرستاران به دلیل برخی موانع این مهارت ها را در بالین و در تعامل با بیماران استفاده نمی کنند. شناخت موانع ارتباط مؤثر پرستار- بیمار از دید هر دو طرف سبب می شود که مسیر اقدامات برای برطرف کردن موانع را روشن نماید. هدف از این پژوهش تعیین موانع برقراری ارتباط مؤثر پرستار- بیمار از دیدگاه پرستاران و بیماران می باشد. مواد و روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی - تحلیلی است که در سال 1391 در دو مرکز آموزشی درمانی شهر سبزوار صورت گرفته است. نمونه های مطالعه شامل 80 پرستار که به روش در دسترس انتخاب شدند. داده ها از طریق تکمیل پرسشنامه پژوهش گر ساخته جمع آوری شد، در مجموع 23 معیار در سه بخش کلی، تحت عناوین کلی (موانع مربوط به پرستار، موانع مربوط به بیمار، موانع مربوط به محیط) تعیین شد. یافته ها:در خصوص موانع ارتباطی مربوط به پرستار مواردی از جمله زیاد بودن حجم کار پرستار در بخش،کمبود پرستار به نسبت بیمار ، انجام ندادن درست وظایف بوسیله سایر کارکنان بیمارستان ، دلسردی و بی علاقگی پرستار نسبت به کسب مهارتهای ارتباطی ، کمبود اطلاعات و مهارت پرستاران در زمینه ارتباط مناسب با بیمار مهم تر بودند. از موانع ارتباطی مربوط به بیماران اضطراب، نگرانی و ناراحتی جسمی بیمار و دخالت های زیاد همراهیان مهم تر بودند و از مهمترین موانع مربوط به محیط، محیط شلوغ بخش و غیر بهداشتی بودن اتاق بیماران را می توان نام برد. نتیجه گیری:این مطالعه نشان داد که موانع ارتباط مناسب پرستار- بیمارشامل موانع مربوط به پرستار، موانع مربوط به بیمار و موانع مربوط به محیط است. بنابراین مدیران بخش درمان بایستی تلاش خود را برای حذف یا تعدیل مهم ترین عوامل مربوط به هر سه حیطه (پرستار، بیمارف محیط) معطوف و متمرکز نمایند.